Σε μια εποχή ραγδαίων μεταβολών, φρενήρους ταχύτητας στη διακίνηση της πληροφορίας και αλματώδους ανάπτυξης, ο συνταγματικός νομοθέτης καλείται να ρυθμίσει, ως παράγων εξισορρόπησης και εξομάλυνσης, τις πολύμορφες πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, και όχι μόνον, ανάγκες. Για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματός του, καθοριστικής σημασίας αποβαίνει η, κατά το δυνατόν, ταχεία και «ευέλικτη» διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, ώστε ο Καταστατικός Χάρτης να προσαρμόζεται εύκολα και γρήγορα στις επκρατούσες κάθε φορά συνθήκες. Μια τέτοια διαδικασία πρέπει να έχει ως βασικό γνώρισμά της το σεβασμό στις θεμελιώδεις αρχές και σταθερό προσανατολισμό την ενδυνάμωση τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτειακών θεσμών, σε απώτερη δε αναγωγή τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού και κοινωνικού πολιτισμού της χώρας. Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται η ισχύουσα σχετική ρύθμιση, όπως προβλέπεται στις παρ. 2-6 του άρθρου 110, και προτείνονται εναλλακτικά τρόποι για την εισαγωγή μιας πιο ευέλικτης και ταχείας αναθεωρητικής διαδικασίας, ικανής να ανταποκριθεί στις παραπάνω απαιτήσεις.